De wereld is stuk. Als kind kwam je allemaal stukke mensen tegen: je ouders, mensen op school, familie. Toch overleven we in deze wereld. Dat redden we niet zonder een masker. De vraag is of je nu als volwassene achter je eigen masker wil kijken wie je bent. Waar herken jij je in?
Je weet nooit helemaal zeker of je wel welkom bent. Soms schiet je zomaar in je hoofd; je voelt dat je er niet helemaal bent.
Wat is jouw plek? Je weet niet of er wel genoeg is voor jou. Je weet goed voor anderen te zorgen, maar stiekem denk je dat jijzelf tekort komt.
Hoor je er wel bij? Durf je wel echt achter jezelf te gaan staan en voor jezelf op te komen, je eigen mening te hebben. Of ben je bang dat je dan de liefde verliest?
Vechten is het eerste wat je doet. Nee, niet met je vuisten, maar je voelt wel dat je de ander geen ruimte geeft. En eigenlijk verberg je je onzekerheid achter een krachtige houding. Ondertussen ben je zo alleen, maar je weet niet hoe het anders moet.
Meeleven met een ander, of met mensen die het moeilijk hebben in de wereld, dat is wie je bent. Maar als mensen vragen wat jij wilt of wat er in jou is, dan is het leeg en stil. Je komt maar moeilijk bij jezelf.
Jij weet hoe het moet: regels en structuur is jouw ding. Het moet precies zijn. Perfectionisme is jouw kracht. Maar wat zit er achter jouw masker? Durf je te leven?
Welkom op het gemaskerd bal. En ik wens je van harte toe dat je mag worden wie je bent; en dat je dat mag laten zien. Dichter bij de ander en dichter bij de Ander. Ik kijk graag een keertje met je mee. Want God is God, en wij zijn mensen (Ezechiel 34 vers 31). arjen@boomschool.org / www.boomschool.org